نانوذرات مغناطیسی (MNP) به عنوان عوامل کنتراست در تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) و چارچوب های آلی فلزی (MOF) به دلیل تخلخل بالا و ساختار قابل تنظیم به عنوان نانوحامل های دارو و عوامل کنتراست جدید در زیست پزشکی ظهور کرده اند. طراحی نانوپلتفرم های کارآمد که از خواص ترکیبی هر دو جزء MNP و MOF بهره مند باشد از اهمیت بالایی برخوردار است. در این پژوهش، یک روش سنتز درجا جهت ساخت نانوکامپوزیت هسته-پوسته متخلخل Cu-ferrite@MOF با هدف طراحی عامل کنتراست MRI گزارش کرده ایم. ابتدا نانوذراتCu-ferrite  با روش هیدروترمال ساخته شد، سپس با افزودن اسید فوماریک به نانوذرات، جزء F0 آن فعال شده و در پی آن هسته زایی MOFالقا می گردد. نهایتا هسته Cu-ferrite با پوسته کریستالیMOF پوشانده شده و ساختار MOF@Cu-ferrite شکل می گیرد. نانوکامپوزیت MOF@Cu-ferrite دارای ویژگی هایی همچون تخلخل بالا، سایت های عملکردی سطحی متعدد، پایداری کریستالی خوب، سمیت پایین فلزی مس، پراکندگی عالی در آب، خاصیت مغناطیسی بالا و قیمت ارزان  می باشد. جهت بررسی اثر نانوکامپوزیت MOF@Cu-ferrite در میزان شدت سیگنال MRI ثبت شده، تصاویر وزن T2 به وسیله ی دستگاه   MRI برای غلظتهای گوناگون آهن از نانوکامپوزیت مغناطیسی به دست آمد. افزایش غلظت آهن در نمونه ها با تغییر شدت سیگنال همراه بود. همچنین نرخ آسایش عرضی r2 برای غلظت های مختلف آهن برابر با mM-1s-1 504.7 بدست آمد. نتایج نشان داد نانوذرات مغناطیسی Cu-ferrite با پوشش MOF پتانسیل بالقوه ای به عنوان عامل کنتراست منفی در MRI دارند و با کاهش زمان آسایش T2 سبب تغییر شدت کنتراست در تصویربرداری رزونانس مغناطیسی می شوند.

تصویربرداری مولکولی به روش تشدید مغناطیسی با ردیابی عامل های کنتراست، امکان تشخیص زود هنگام بیماری ها به شیوه­ ای غیر تهاجمی را فراهم کرده است. درهمین اواخر با طراحی رشته پالس تصویربرداری مناسب بر روی پویش گر تشدید مغناطیسی، امکان اندازه گیری میزان تبادل شیمیایی بین عامل کنتراست و آب که به پدیده انتقال اشباع به واسطه تبادل شیمیایی (CEST) مشهور است، امکان پذیر شده است. اثر CEST منجر به کاهش تعداد هیدروژن­ های آب و پایین­ آمدن شدت روشنایی تصویر تشدید مغناطیسی می شود؛ لذا به این اثر کنتراست منفی CEST هم گفته می­ شود. وجود رابطه­ ای تحلیلی بین نرخ تبادل شیمیایی و شاخص­ های بالینی (دما، مصرف گلوکز، pH و موارد دیگر)، علاقه مندی به اندازه گیری و کمّی­ سازی کنتراست CEST را افزایش داده است. این پژوهش یک فرمول ریاضی بسته دقیق از کنتراست CEST در حالت­ های گذرا و دایمی ارایه می­ دهد. در این مطالعه با شناسایی عوامل تخریبی مزاحم، مانند انتقال مغناطیس شوندگی توسط ماکرومولکول ها (MT) و اثر اشباع مستقیم آب، کنتراست CEST در مدل های دو و سه حوضچه­ ای با استفاده از داده­ های پارامتری برگرفته از بافت بدن و داده­ های ناشی از مشاهدات تجربی، مدل سازی می­ شود. تطابق کنتراست CEST پیشنهادی با روش اندازه­ گیری غیر­ متقارن که مورد استناد بسیاری از پژوهش گران است، برای عامل های کنتراست پارامگنتیک در یک مدل سه حوضچه ای بررسی شده است. میزان خطای نسبی برازش به طور متوسط بر روی سه دسته داده تجربی از چهار درصد کمتر بود؛ علاوه بر آن سازگاری مقبولی بین کنتراست CEST پیشنهادی با یک فرمول تجربی بر اساس داده­ های مبتنی بر عامل­ های دیامگنتیک در مدل دو حوضچه­ ای هم دیده می­ شود. با دست یابی به این رابطه تحلیلی از کنتراست CEST، امکان بهینه­ سازی و درک نحوه وابستگی آن به پارامترهای اثرگذاری مانند میزان غلظت عامل کنتراست، نرخ تبادل شیمیایی و ویژگی­ های پالس الکترومغناطیسی (مانند دامنه و عرض پالس در پالس­ های مستطیلی) فراهم می­ شود.

مقدمه: تصویربرداری رزونانس مغناطیسی با افزایش کنتراست (Contrast enhanced یا CE)، یک روش اساسی در تشخیص پلاک های فعال Multiple sclerosis (MS) می باشد، اما در بیمارانی که منع مصرف گادلونیوم دارند، استفاده از این روش امکان پذیر نیست و لازم است روش دیگری جایگزین شود. تصویربرداری حساسیت مغناطیسی (Susceptibility-weighted imaging یا SWI) در تشخیص پلاک های MS موثر گزارش شده است، اما توانایی آن برای تشخیص پلاک های فعال مشخص نیست. روش ها این مطالعه ی مقطعی بر روی 147 بیمار مبتلا به MS در مرکز تصویربرداری شفا در اصفهان با دستگاه Magnetic resonance imaging (MRI) 5/1 تسلا انجام گرفت. علاوه بر توالی های MRI معمولی شامل T1، T2، Fluid-attenuated inversion recovery (FLAIR) و CE-T1W، توالی SWI نیز گرفته شد. سپس، تصاویر CE، SWI نهایی و بزرگی بررسی شد و شدت سیگنال از طریق رسم Return on investment (ROI) در سه ناحیه ی پلاک فعال، پلاک غیر فعال و پس زمینه اندازه گیری شد. یافته ها از میان 147 بیمار بررسی شده، 32 نفر دارای پلاک فعال بودند. بین SWI نهایی با CE و همچنین، بین بزرگی و CE، رابطه ی مستقیم و معنی داری در تعیین پلاک های فعال وجود داشت (001/0 > P). SWI نهایی، حساسیت 87/71، ویژگی 30/91 و بزرگی SWI حساسیت 00/75 و ویژگی 83/87 در تشخیص پلاک های فعال داشت. همچنین، میزان صحت در تعیین پلاک های فعال برای SWI نهایی برابر 07/87 درصد و برای بزرگی برابر 03/85 درصد بود. نتیجه گیری بر اساس یافته های این مطالعه، روش SWI قادر است با حساسیت، ویژگی و صحت بالا پلاک های MS را مشخص نماید و پلاک های فعال را از پلاک های غیر فعال متمایز کند.

مقدمه: ظهور سرطان پس از پیشرفت ضایعه دار در بدن نمایان می شود و در مراحل اولیه رشد آن، ضایعه قابل تشخیصی که در نگاره های عادی قابل مشاهده باشد، وجود ندارد. روش تشخیصی نگاره برداری رزونانس مغناطیسی (MRI)، تشخیص افتراقی سرطان در حد سلولی را امکان پذیر می سازد. در برخی موارد همچون آشکارسازی متاستازهای غدد لنفاوی، MRI معمولی نیز ضعیف است، در نتیجه لزوم استفاده از عوامل کنتراست نیز مورد توجه است. پایداری عامل کنتراست از عوامل مهم در استفاده از آنها به حساب می آید. در این تحقیق میزان پایداری عامل کنتراست گادولینیوم هماتوپورفیرین (Gd-H) در موش بررسی شده است.مواد و روش ها: به عضله پای چپ 20 موش سلول های سرطان کولون (HT-29/219) تزریق شد. حدود 3 تا 5 هفته پس از تزریق که قطر توده سرطانی عضله چپ موش ها به 5-3 میلی متر رسید، به موش ها عامل کنتراست Gd-Hتزریق شد.3 ، 7 و 24 ساعت پس از تزریق عامل کنتراست، موش ها ذبح شده و توده سرطانی و ارگان های حیاتی تشریح شد و سپس توسط روش هضم اسیدی به محلول تبدیل و برایNMR  واسپکتروفتومتر به ترتیب جهت تعیین زمان آسایش و غلظت گادولینیوم باند شده با بافت های سرطانی سانتریفوژ و تصفیه گردید.نتایج: در کبد و کلیه کمترین زمان آسایش به ترتیب مربوط به گروه های 24و72 ساعت پس از تــــزریق می شد. بیشترین شدت سیگنال ها در هر دو ارگان کبد و کلیه مربوط به 24 ساعت است. در مورد توده سرطانی بیشترین غلظت گادولینیوم مربوط به 24 ساعت پس از تزریق است.بحث و نتیجه گیری: غلظت بیشتر گادولینیوم در ارگان ها منجر به کاهش زمان آسایش و افزایش شدت سیگنال می شود. تفاوت در کمترین زمان آسایش که در مورد کبــــد 24 ساعت و کلیه 72 ساعت است، نشان می دهد که تجمع در کبد در 24 ساعت است و بعد از آن فرایند دفع کلیوی اتفاق می افتد و پس از 72 ساعت بیشترین تجمع گادولینیوم به دست می آید. در نتیجه از لحاظ پایداری عامل Gd-H در موش پس از 72 ساعت دفع می شود.

زمینه و هدف: ضایعات آندومتر چالش های مهمی در تشخیص و مدیریت ایجاد می کنند و به تکنیک های تصویربرداری پیشرفته برای ارزیابی دقیق نیاز دارند. در میان این تکنیک ها، تصویربرداری تشدید مغناطیسی با کنتراست پویا (DCE) و تصویربرداری بر وزن انتشار یا تصویربرداری دیفیوژن (DW) به عنوان ابزار ارزشمندی پدیدار شده اند. مطالعه حاضر با هدف بررسی نقش DWI-MRI و DCE-MRI در ارزیابی ضایعات آندومتر انجام شد. روش کار: پایگاه های اطلاعاتی بین المللی (Web of Science، PubMed، Scopus و Embase) جست وجو گردید و مطالعاتی که نقش DWI-MRI و DCE-MRI را در ارزیابی ضایعات آندومتر را بررسی می کردند استخراج شدند. داده های جمع آوری شده با استفاده از مدل اثرات تصادفی در STATA (نسخه 15) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: از مجموع مطالعات جمع آوری شده، 16 مورد معیارهای واجد شرایط بودن را داشتند که شامل حجم نمونه کل 754 نفر بود. میانگین سنی افراد مورد مطالعه 03/10±58 سال بود. نتایج نشان داد که حساسیت DWI-MRI در ارزیابی ضایعات آندومتر 83% (79% تا 86%)، ویژگی 87% (84% تا 90%) و دقت آن 88% (83% تا 94%) می باشد. همینطور حساسیت DCE-MRI 86% (80% تا 91%)، ویژگی 87% (83% تا 90%) و دقت 85% (80% تا 90%) به دست آمد. نتیجه گیری: به طور خلاصه، نتایج این مطالعه از کاربرد DWI-MRI و DCE-MRI به عنوان ابزارهای ارزشمند در تکنیک های تشخیصی برای ارزیابی ضایعات آندومتر حمایت می کند.

LBP) Low back pain) شایعترین بیماری عضلانی اسکلتی است که در جامعه از شیوع بالایی برخوردار بوده و عامل عمده ای برای ناتوانی می باشد. عمده ترین علت LBP بیماری دژنراتیو دیسکوورتبرال است و MRI نیز بهترین و بی خطرترین روش بررسی دژنرسانس دیسکوورتبرال می باشد. این طرح به منظور بررسی یافته های MRI در بیماران مبتلا به کمر درد دژنراتیو انجام شده است. بررسی بصورت مقطعی و توصیفی روی 110 بیمار (60 مرد و 50 زن) با میانگین سنی 45 سال و مبتلا به کمر درد دژنراتیو که سابقه تروما، ضایعه نئوپلاستیک، التهابی یا جراحی نداشتند صورت گرفت. یافته های دژنراتیو دیسکی شامل تغییر سیگنال کمپلکس دیسک، شکل و اندازه دیسک، cleft اینترانوکلئر، ارتفاع دیسک، Bulging دیسک، هرنی دیسک، اثر فشاری روی ساک نخاعی و وجود استئوفیت می باشد بررسی برحسب وجود و شدت ضایعه به گرید صفر تا 3 طبقه بندی شد. نتایج نشان داد که در 7/92 % بیماران تغییرات دژنراتیو وجود داشته و شایعترین سن ابتلا دهه 4 تا 6 بوده است تغییرات در مردان یک دهه زودتر از زنان رخ داده بود. شایعترین زمان مراجعه بیماران حدود 1 تا 6 ماه بعد از شروع بیماری و شایعترین سطح گرفتاری، دیسک L4-L5 بود که در مردان 82 % و در زنان 75 % درگیر بود. بعد از آن به ترتیب دیسک پنجم و دیسکهای سوم، دوم و اول گرفتار بودند. شایعترین تظاهرات دژنرسانس، تغییر دژنراتیو cleft اینترانوکلئر (2/58 % )، تغییر سیگنال کمپلکس دیسک (6/41 % )، کاهش ارتفاع دیسک (9/25 % ) و تغییر شکل و اندازه کمپلکس دیسک (2/23 % ) بود. شیوع یافته های دژنراتیو بجز هرنی دیسک، از دیسک اول تا چهارم کمری افزایش و بعد از آن کاهش نسبی داشت. همچنین مشاهده گردید که Bulging بیشتر از هرنی اثر فشاری روی کانال نخاع در سطح دیسک اول تا سوم کمری ایجاد می کند. از نظر شدت یافته های دژنراتیو، نکته جالب، شیوع بیشتر گرید متوسط تغییر سیگنال و تغییر در cleft اینترانوکلئر و گرید خفیف کاهش ارتفاع بوده است. تفاوت جنسی در شیوع یافته های دژنراتیو وجود نداشت. افزایش شیوع تغییر سیگنال با افزایش سن در تمامی دیسکها مشاهده گردید(05/0 < P) و همچنین افزایش شیوع تغییر شکل هسته دیسک، تغییر شکل cleft و کاهش ارتفاع در دیسکهای اول تا سوم دیده شد(05/0 <P ) اما شیوع Bulging ، هرنی و کمپرشن ساک نخاعی با افزایش سن رابطه معنی داری نداشت. افزایش شیوع استئوفیت در مهره های اول تا دوم کمری با افزایش سن دیده شد(05/0 < P) شیوع یافته های دژنرسانس دیسکی نشان می دهند که شاید بتوان دیسکهای اول تا سوم کمری را در یک گروه و دیسک چهارم و پنجم را در گروه دیگری از نظر تغییرات دژنراتیو قرار داد.

سابقه و هدف: در این تحقیق، دو عامل گادولینیوم ـ هماتوپورفیرین و ترکیب گادولینیوم با آنتی بادی تک دودمانی  C595به عنوان عوامل کنتراست اختصاصی رزونانس مغناطیسی برای اولین بار جهت تشخیص افتراقی سلول های سرطان پستان (MCF-7) از طریق بررسی اندازه گیری میزان تغییر زمان آسایش اسپین ـ شبکه (طولی)، غلظت یون گادولینیوم و شدت سیگنال به کار گرفته شده است.مواد و روش ها: سلول های سرطانی پستان (MCF-7) همراه با عوامل کنتراست Gd-H، Gd-DTPA-C595، Gd-DTPA و GdCl3  مورد بررسی قرار گرفتند. پس از انکوباسیون و سانتریفوژ، محلول های شستشو به منظور تعیین غلظت Gd موجود در آنها توسط دستگاه اسپکتروفتومتری و نیز اندازه گیری زمان آسایش اسپین ـ شبکه و همچنین شدت های سیگنال به وسیله دستگاهNMR  انجام شد و نتایج به دست آمده با هم مقایسه گردیدند.نتایج: نتایج نشان می دهند که بیشترین زمان آسایش (1026+63.7) میلی ثانیه و (1123+26.9) میلی  ثانیه و در نتیجه کمترین شدت های سیگنال (170% و 180%) به ترتیب مربوط به محلول های شستشوی حاصل از عامل کنتراست Gd-H و Gd-DTPA-C595 با سلول های سرطان پستان بوده است. همچنین نتایج نشان می دهند که این عوامل بیشتر به غشای سلول های سرطانی متصل شده و کمتر در محلول شستشو وجود داشته است. کمترین مقدار زمان آسایش و بیشترین شدت سیگنال نیز مربوط به ترکیب GdCl3 بوده و بیانگر این است که تمامی این ماده در محلول شستشو باقی مانده است و به غشای سلول های سرطانی متصل نشده است.  نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که دو عامل Gd-H، Gd-DTPA-C595 دارای قابلیت های زیادی به عنوان عوامل کنتراست جدید رزونانس مغناطیسی برای تشخیص سلول های سرطان پستان (MCF-7) می باشند.

مقدمه: Multiple sclerosis (MS) یک بیماری حاد و خودایمنی است که سبب التهاب و تخریب میلین در سیستم عصبی مرکزی می شود. در این مطالعه، از سکانس دیفیوژن با مقادیر مختلف b-value استفاده شد تا مقدار بهینه ی آن مشخص گردد. این مطالعه با هدف بررسی پلاک های فعال MS با استفاده از روش Diffusion-weighted imaging (DWI) و مقایسه ی دقت تشخیصی آن با روش افزایش کنتراست انجام شد. روش ها: این مطالعه ی مقطعی بر روی 90 بیمار مبتلا به MS-بر اساس معیارهای Mc Donald-که به مرکز تصویربرداری شفای اصفهان ارجاع شده بودند، انجام شد. محل پلاک ها و تعداد آن ها توسط پزشک رادیولوژیست در چک لیست مربوط ثبت گردید. تصویربرداری با استفاده از سیستم Siemens مدل Avanto، با قدرت 5/1 تسلا و کویل سر استاندارد انجام شد. یافته ها: تصاویر وزن دیفیوژن (Diffusion weighted) با b-valueهای پایین، رابطه ی مستقیم و معنی داری با روش Contrast enhancement (CE) در تعیین پلاک های فعال دارند (005/0 = P). تصاویر با b-value برابر 500، بیشترین حساسیت (75 درصد) و ویژگی (7/87 درصد) را در تشخیص پلاک های فعال داشتند. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که روش DWI با دستگاه 5/1 تسلا توانایی متمایز نشان دادن پلاک های فعال از غیر فعال را دارد؛ چرا که تصاویر DWI با b-valueهای پایین، رابطه ی مستقیم و معنی داری با روش CE در تعیین پلاک های فعال داشتند.

هدف: ما در این مقاله به بازبینی نظریه ها و بحث های اصلی در مورد پدیده آماده سازی منفی (NP) می پردازیم. روش: برای بررسی این مقوله به مرور مقالاتی در این زمینه پرداخته شد. یافته ها: از نظر پسیکوفیزیک، در تاریخچه NP چهار نظریه اصلی در دست است: مهار بازنمایی درونی از یک طعمه؛ سرکوب فعال محرکی که با الگوی جلوه های درونی شناخته شده آن "جور" نیست؛ تمایز زمانی، بر اساس پردازشی که سیستم برای سطوح مختلف آشنایی متقبل می شود؛ و جدیدترین نظریه که بر میزان غیر منتظره بودن هدف متمرکز است. به عبارت دیگر، گزینش هدف دو جز دارد که سرعت و صحت سیستم به آن وابسته است: میزان انتقال توجه و روندهای معطوف کردن توجه. برخی پژوهش ها با استفاده از فناوری تصویربرداری و الکتروفیزیولوژی در مورد اینکه در طول انواع NP عملا در مغز چه می گذرد، نتایج متفاوتی یافته اند. در یک پژوهش که بر پایه اثر شناخته شده استروپ حالت NP پدید می آورد، با استفاده از فناوری تصویربرداری رزونانس مغناطیسی عملکردی (fMRI) مناطقی از مغز [شکنج گیجگاهی میانی (MT) در نیمکره چپ و بخش اوپرکولار شکنج پره سنترالیک در نیمکره چپ] به عنوان مرتبط ترین مناطق با این پدیده معرفی شدند.نتیجه گیری: چشم اندازی که در این نوشتار ارایه شده، عبارت است از یافتن توالی زمانی وقایعی که در این مناطق رخ می دهد. این امر با استفاده از فنون پسیکوفیزیکی ارایه محرک و یا ترکیب fMRI با ابزارهای دارای تمایز زمانی بالا مانند الکتروانسفالوگرافی (EEG)  و توانش مرتبط با رخداد (ERP) ممکن خواهد بود.